
¡Los mayores no molestan!
Félix Caballero Wangüemert. Diario Luso-Galaico.
Non son laretas, pero si curioso –xornalista, ao cabo– e non podo evitar prestar atención a certas conversas ao meu arredor. Hai uns días, no Vitrasa, o autobús urbano de Vigo, escoitei falar a dúas mulleres de mediana idade que sentaban xusto detrás de min: “Cos teus antecedentes familiares, vas vivir cen anos”, dicíalle a unha á outra. E a interpelada respondía: “Gustaríame se non molestase a ninguén, pero se molestase, non. Non quero molestar”.
Quen nos compuxo o engano de que envellecer –vivir– é molestar? Quen nos convenceu da falacia de que precisar os coidados dos nosos seres queridos cando imos vellos ou enfermos é molestar? E, sobre todo, quen nos meteu na cabeza a mentira de que ocasionar ese tipo de molestias –porque, ao final, si son molestias, claro– é unha ofensa intolerable, un auténtico crime, de maneira que o mellor que podemos facer é morrer?
Envellecer, precisar os coidados doutros máis novos e sans ca nós, nomeadamente dos nosos seres queridos, é convivir, axudarnos mutuamente, amarnos os uns aos outros, como foi sempre a norma e a esencia da familia, que non é senón unha escola e unha comunidade de amor.
Claro que o vello e o enfermo que non poden valerse por si mesmos provocan molestias, pero son molestias que se toman, que se deberían tomar, de mil amores. Amar é iso: molestarse, sacrificarse polo outro. Ou que pensabamos? Só podemos realizarnos como persoas, crecer persoalmente e, asemade, ser felices molestándonos polos demais, amándoos.
Detrás deste engano, desta idea absurda que nos teñen metido na cabeza aos homes e ás mulleres modernos están o individualismo e mais o egoísmo que caracterizan a nosa sociedade. Os mesmos que teñen deturpado a familia ata faceren dela apenas un contubernio, que non ten nada que ver co amor. Os mesmos que tentan facer que desbotemos calquera pulo altruísta que nos mova a saír de nós para atender as necesidades dos demais. Os mesmos que andan detrás do aborto e mais da eutanasia: nenos que molestan, vellos que amolan. Mellor eliminármolos para eliminarmos a molestia, o problema. Morto o can, acabouse a rabia.
Dicir “non quero chegar a vello porque non quero molestar a ninguén” é tan absurdo coma se o nasciturus, o nonato, dixese á súa nai: “Non quero nacer porque non te quero molestar”. Claro que, por desgraza, si acontece o contrario: a nai que aborta e dille ao seu fillo: “Non quero que nazas porque non quero que me molestes, porque non quero molestarme por ti”.
“Non quero molestar”, dicía a muller do autobús. “Non quero molestar”, din todos os días a inmensa maioría dos vellos e dos enfermos da nosa sociedade actual. Pois non: molesta! Ama e déixate amar!

¡Los niños tampoco molestan!
Molestar (Traducción al castellano por Carlos de la Peña)
No soy charlatán, pero si curioso –periodista, en fin-, y no puedo evitar prestar atención a ciertas conversaciones de mi alrededor. Hace unos días en el Vitrasa, el autobús urbano de Vigo, escuché hablar a dos mujeres de mediana edad, que se sentaban justo detrás de mí: “Con tus antecedentes familiares vas a vivir cien años”, le decía la una a la otra. Y la interpelada respondía: “Me gustaría no molestar a nadie, pero si molestase, no. No quiero molestar”.
¿Quién nos fabricó el engaño de que envejecer, o sea vivir, es molestar? ¿Quién nos convenció de la falacia de que precisar los cuidados de nuestros seres queridos cuando estemos viejos o enfermos, es molestar?
Y sobre todo, ¿Quién nos metió en la cabeza la mentira de que ocasionar este tipo de molestias –porque al final sí son molestias, claro-, es una ofensa intolerable, un auténtico crimen, de manera que lo mejor que podemos hacer es morir?
Envejecer, precisar de los cuidados de otros más jóvenes y sanos que nosotros, principalmente de nuestros seres queridos, es convivir, ayudarnos mutuamente, amarnos los unos a los otros, como fue siempre la norma y esencia de la familia, que no es sino una escuela y una comunidad de amor.
Claro que el viejo o el enfermo que no pueden valerse por sí mismos producen molestias, pero son molestias que se toman, que se deberían tomar, de mil amores. Amar es eso: molestarse, sacrificarse por el otro. ¿O qué pensábamos?
Solo podemos realizarnos como personas, crecer personalmente y, asimismo, ser felices, molestándonos por los demás, amándonos.
Detrás de este engaño, de esta idea absurda que no han metido en la cabeza a los hombres y mujeres modernos, están el individualismo y el egoísmo que caracterizan a nuestra sociedad. Los mismos que han corrompido la familia hasta hacer de ella apenas un contubernio, que nada tiene que ver con amor. Los mismos que intentan hacer que rechacemos cualquier impulso altruista que nos mueva a salir de nosotros para atender a las necesidades de los demás. Los mismos que andan detrás del aborto y de la eutanasia; niños que molestan, viejos que fastidian. Mejor los eliminamos, para eliminar la molestia, el problema. Muerto el perro se acabó la rabia.
Decir “no quiero llegar a viejo porque no quiero molestar a nadie” es tan absurdo como si el nasciturus le dijese a su madre: “No quiero nacer porque no te quiero molestar”. Claro que por desgracia sí sucede lo contrario: la madre que aborta y le dice a su hijo: “No quiero que nazcas porque no quiero que me molestes, porque no quiero molestarme por ti”
“No quiero molestar”, decía la mujer del autobús. “No quiero molestar”, dicen todos los días la inmensa mayoría de los viejos y los enfermos de nuestra sociedad actual. Pues no: ¡molesta! ¡Ama y déjate amar!